Tegel-Na początku XX wieku dawny teren łowiecki królów pruskich służył jako strzelnica artyleryjska. Utworzono tam pierwszy pruski batalion sterowców, który wraz z wybuchem I wojny światowej przekształcił się w wydział służący do szkolenia polowych oddziałów sterowców. W 1906 roku powstał pierwszy hangar dla sterowców, który po I wojnie światowej musiał zostać zburzony ze względu na postanowienia traktatu wersalskiego.
Pierwsza strzelnica rakietowa została otwarta w 1930 roku, a podczas II wojny światowej miejsce to służyło jako poligon dla pułków przeciwlotniczych Luftwaffe. Po drugiej wojnie światowej początkowo na mocno zbombardowanym terenie planowano osiedle działkowe, ale odrzucono ten pomysł, ponieważ wszędzie porozrzucane byly niewypały i pozostałości amunicji.
Kiedy Związek Radziecki zablokował zachodnią część miasta w 1948 roku, w ciągu 90 dni zbudowano prowizoryczne lotnisko dostępne dla transportu powietrznego.
( tzw. Blokada Berlina Zachodniego)
Pierwszy regularny cywilny lot rozkładowy odbył się w 1960 roku.
Obiekty lotniska Tegel-Süd powstały w duchu lat 60. i 70. XX wieku. Uwagę architektów skupiły geometryczne kształty. Heksagonalna konstrukcja, która – jak to nazwano w opisie – „uroczyście otwiera się na miasto” została oddana do użytku 5 lat po wmurowaniu aktu erekcyjnego . Mówiło się też o „lotnisku samochodowym” – zaledwie 35 metrów odległości od taksówki do drzwi samolotu.
Uroczystość inauguracji „Tegel-Süd”, wcześniejszej nazwy kosztującego 430 milionów marek zachodopniemeckich obiektu, miała miejsce 23 października 1974 r. W „dwa wspaniałe dni” 110 000 ciekawskich mieszkańców Berlina Zachodniego zgromadziło się na imprezie otwarcia.
Ale początek nie był bynajmniej wspaniałą historią sukcesu portu lotniczego.
Prawie rok po otwarciu Senatu Berlina port lotniczy zwabił dwie główne linie lotnicze British Airways i Pan Am z Tempelhof do Tegel. „Całkowity termin przeprowadzki” musiał zostać przesunięty .
Od 1960 roku – miejsce to znajdowało się w sektorze francuskim – Air France składowało tutaj swoje samoloty w prowizorycznych barakach. Linia rozpoczęła cywilne operacje lotnicze z Super Constellation, który w tamtych czasach był uważany za najbardziej elegancki samolot swojej epoki. Od 1964 roku Pan Am wysyłał stąd samoloty na bezpośrednie loty do Nowego Jorku.
Nazwę „Otto Lilienthal” nadano dopiero w 1988 roku.