Miesiąc: styczeń 2020

Poszukiwanie placu pod budowę Reichstagu.
Po założeniu Rzeszy Niemieckiej i po pierwszych wyborach do Reichstagu w 1871 r. zaczęto poszukiwać obiektu odpowiedniego na siedzibę parlamentu. Wybranych 382 deputowanych odbyło swoje pierwsze spotkania w Królewskiej Manufakturze Porcelany (KPM) w Berlinie. Hrabia Atanazy Raczyński (brat Edwarda Raczyńskiego) odmówił sprzedaży swojej nieruchomości. Dopiero dziesięć lat od śmierci hrabiego, ziemia obok Bramy Brandenburskiej mogła być przekazana pod budowę Reichstagu.
W konkursie architektonicznym zgłoszono prawie 200 prac projektowych. Pierwszą nagrodę otrzymał Paul Wallot, który i tak musiał kilkakrotnie zmienić swój pierwotny projekt i ostatecznie rozpoczął budowę w 1884 roku.
Architektura Reichstagu
Paul Wallot przy planowaniu obiektu połączył elementy renesansu, baroku i klasycyzmu. Niemal 60-metrową kopułę, która rozciągała się na salę konferencyjną, uważano za bardzo nowoczesny element. W tamtym czasie konstrukcja ze stali i szkła była uważana za arcydzieło. Podczas II wojny światowej kopuła Reichstagu została poważnie uszkodzona i za ​​istniało ryzyko zawalenia. Po wojnie w 1954 roku została wysadzona w powietrze ze względów bezpieczeństwa.
Architektura Reichstagu Paula Wallota zyskała duże uznanie – także na arenie międzynarodowej. Ale Wallot musiał również pogodzić się z krytyką: jednym z jego najsurowszych krytyków był sam Cesarz Wilhelm II.
Budynek Reichstagu został ukończony w 1894 roku. W budynku parlamentu o długości 138 metrów i szerokości prawie 100 metrów zainstalowano ponad 32 miliony cegieł i 30 000 metrów sześciennych piaskowca. Brakowało tylko napisu „Narodowi niemieckiemu”, który został wykonany i umiejscowiony w tympanonie dopiero w 1916 r. Przewodnik po Berlinie na życzenie oprowadzi po wnętrzach obiektu.
Zniszczenia Reichstagu
Rok 1918, w którym zakończyła się pierwsza wojna światowa, był rokiem wstrząsów politycznych: cesarz abdykował, a socjaldemokrata Philipp Scheidemann stworzył Republikę Weimarską. Od tego czasu rady robotnicze i żołnierskie zbierały się w sali plenarnej, a żołnierze byli kwaterowani w budynku.
Niecały miesiąc po dojściu nazistów do władzy Reichstag płonął. Sala plenarna została zniszczona w nocy z 27 na 28 lutego 1933 r. Nie ulega dziś wątpliwości, że było to podpalenie.
Budynek Reichstagu nie był używany przez nazistów. W czasie wojny produkowano w nim lampy radiowe. W piwnicy urządzono szpital, między innymi oddział położniczy szpitala Charite.
Kiedy Armia Czer­wona zajęła w 1945 r. Ber­lin, w Reich­stagu wybu­chły zacięte walki, pod­czas któ­rych budy­nek został ponow­nie poważ­nie uszko­dzony. 30 kwiet­nia 1945 r. dwóch rosyj­skich żoł­nie­rzy zamon­to­wało czer­woną flagę na czę­ściowo znisz­czo­nym budynku.
Do dziś można zoba­czyć ślady żoł­nie­rzy Armii Czer­wo­nej – w postaci deko­ra­cji ścien­nych, które zostały odkryte i zacho­wane po remon­cie budynku w poło­wie lat 90. Podczas wycieczki po obiekcie , przewodnik po Berlinie pokazuje miejsca historyczne z napisami wyrytymi na ścianach przez żołnierzy. Można zamówić wejście na kopułę widokową i zwiedzić wnętrza Reichstagu.
Pierw­sza rekon­struk­cja
Po podziale Ber­lina w 1961 r. Reich­stag zna­lazł się w zachod­niej czę­ści mia­sta.W poło­wie lat 50. Bun­de­stag posta­no­wił odbu­do­wać Reich­stag. Kopuła, któ­rej gro­ziło zawa­le­nie, została już wysa­dzona w powie­trze w 1954 r. Pod przy­wódz­twem archi­tekta Paula Baum­gar­ten roz­po­częła się odbu­dowa czę­ściowo poważ­nie znisz­czo­nego budynku.
Rekon­struk­cja i prze­bu­dowa trwały do ​​1973 roku. Budy­nek był teraz znacz­nie prost­szy niż wcze­śniej, miał także zlo­ka­li­zo­waną salę ple­narną, która jed­nak nie mogła być wyko­rzy­stana na spo­tka­nia w Bun­de­stagu – zgod­nie z poro­zu­mie­niem czte­ro­stron­nym nie mogły one odby­wać się w Ber­li­nie.
Pierw­sze spo­tka­nie po 58 latach
Po upadku Muru Ber­liń­skiego i zjed­no­cze­niu Niemiec roz­po­częła się nowa faza budowy budynku Reich­stagu. 4 paździer­nika 1990 r. odbyła się pierw­sza sesja ogól­no-nie­miec­kiego par­la­mentu – wów­czas jesz­cze zło­żo­nego z Bun­de­stagu i wschod­nio-­nie­miec­kiego Volk­skam­mer. W czerwcu 1991 r. Bun­de­stag posta­no­wił: „Sie­dzibą nie­miec­kiego Bun­de­stagu jest Ber­lin”.
Poszu­ki­wano archi­tekta do prze­bu­dowy Reich­stagu. Wybór padł na Sir Nor­mana Fostera, który zwy­cię­żył około 80 kon­ku­ren­tów. Naj­bar­dziej ude­rza­ją­cym ele­mentem jego pro­jektu, który został zmie­niony na prośbę Bun­de­stagu, jest szklana kopuła, która szybko stała się obiek­tem przy­cią­ga­ją­cym tłumy.
Odbu­dowa Reich­stagu trwała pięć lat. W kwiet­niu 1999 r. Sir Nor­man Foster sym­bo­licz­nie prze­ka­zał klucz Wol­fgan­gowi Thierse, pre­zy­den­towi Bun­de­stagu. Cie­ka­wostka: zanim par­la­men­ta­rzy­ści zajęli swoje miej­sca, Bun­de­swehra przysłała 1100 żoł­nie­rzy do sali ple­nar­nej obrad, aby prze­te­sto­wać sys­tem mikro­fo­nowy.